Historija Francuske

Prvi pisani podaci o historiji Francuske govore o dešavanjima još u željeznom dobu. Današnja Francuska je Rimljanima bila poznata kao Galija. Rimski pisci su naglašavali prisustvo tri glavne etno-lingvističke skupine na tom području: Gali, Akvitanci i Belgi. Tokom 1. milenija p.n.e. Grci, Rimljani i Kartaginjani su osnovali kolonije na mediteranskoj obali i ostrvima. Nakon toga je Rimska republika anektirala južnu Galiju i uspostavila provinciju Gallia Narbonensis krajem 2. stoljeća p.n.e., a rimske snage na čelu sa Julijem Cezarom su osvojile ostatak Galije u Galskim ratovima (58. - 51. p.n.e.). Nakon toga je nastala galsko-rimska kultura koja je Galiju sve više integrisala u Rimsko carstvo.

U kasnim fazama Rimskog carstva, Galija je bila meta barbarskih napada i migracija, a najviše od germanskih Franaka. Franački kralj Klovis I je ujedinio većinu Galije krajem 5. stoljeća, stvarajući Franačku državu koja će biti dominantno carstvo u regiji stotinama godina. Franačka moć je dostigla svoj vrhunac tokom vladavine Karla Velikog. Srednjevjekovna Kraljevina Francuska je nastala od zapadnog dijela Karlovog Karolinškog carstva, koje je bilo poznato kao Zapadna Franačka. Ova Kraljevina Francuska povećava svoj ugled tokom vladavine dinastije Capet koju je osnovao Hugo Capet 987. godine. Nakon smrti posljednjeg francuskog kralja iz dinastije Capet 1328. godine, došlo je do nasljedne krize koja je dovela do niza sukoba poznatih kao Stogodišnji rat između dinastije Valois i dinastije Plantagenet. Rat je formalno započeo 1337. godine pokušajem Filipa VI da iskoristi vojvodstvo Akvitaniju protiv engleskog kralja Edvarda III. Uprkos ranoj pobjedi dinastije Plantagenet i hvatanju francuskog kralja Ivana II, sreća se okrenula u korist dinastije Valois. među značajnim figurama ovog rata je bila Jovanka Orleanka, francuska djevojka koja je predvodila francuske snage protiv engleza uspostavljajući sebe kao nacionalnu heroinu. Rat je završen pobjedom dinastije Valois 1453. godine.

Pobjeda u Stogodišnjem ratu je imala učinka na jačanje francuskog nacionalizma i znatno povećanje moći i dometa Francuske monarhije. U periodu poznatom kao Ancien regime, Francuska je pretvorena u centralizovanu apsolutnu monarhiju. Tokom narednih stoljeća, Francuska je doživjela renesansnu i protestantsku reformaciju. Na vrhuncu Hugenotskih ratova, Francuska je dospjela u još jednu nasljednu krizu nakon smrti Henrika III posljednjeg francuskog kralja iz dinastije Valois , u kojoj su se borili rivali iz dinastije Bourbon i dinastije Guise. Henrik, kralj Navare, kao potomak dinastije Bourbon je bio pobjednik u ovom sukobu uspostavivši dinastiju Bourbon. Nakon što je osnovala kolonijalno carstvo u 16. stoljeću, Francuska je doživjela svoj politički vrhunac tokom vladavine Luja XIV, graditelja Versajske palate. Krajem 18. stoljeća, monarhija je svrgnuta u Francuskoj revoluciji. Zemlja je proglašena republikom do proglašenja Francuskog carstva od strane Napoleona Bonaparte. Nakon poraza Napoleona u Napoleonovim ratovima, Francuska je prošla kroz nekoliko režima; prvo je bila monarhija, a onda kratko kao Druga republika, a zatim kao Drugo carstvo i na kraju je osnovana Treća Francuska republika 1870. godine.

Francuska je 1834. imala 33 miliona stanovnika. Kopnena vojska je imala 281 hiljadu vojnika, a mornarica 329 galija.^[1]

Francuska se tokom Prvog svjetskog rata borila sa Velikom Britanijom, Rusijom, Italijom i drugim malih saveznicima protiv Njemačke i Centralnih sila. Francuska je bila i jedna od savezničkih snaga u Drugom svjetskom ratu kada je zauzela nacistička Njemačka 1940. godine. Treća republika je demontirana i većine zemlje je bila pod direktnom kontrolom Njemačke, a na jugu je bila pod kontrolom kolaboracionistička Višijevska vlada. Tokom ovog perioda, životni uslovi su bili surovi a mnogi jevreji ubijeni. Charles de Gaulle je predvodio slobodni francuski pokret koordinirajući ratnim otporom. Nakon oslobođenja u ljeto 1944. godine osnovana je Četvrta republika. Francuska se polako ekonomski oporavila čime je praćen bejbi-bum koji je promijenio vrlo nisku stopu nataliteta. Dugi ratovi u Indokini i Alžiru su ispraznili francuske resurse i završili političkim porazom Francuske. U jeku Alžirske krize 1958. godine, Charles de Gaulle uspostavio Petu Francusku republiku. Godine 1960. većina francuskih kolonija je postala nezavisna, a manji dijelovi su uključeni u Francusku državu kao prekomorski departmani i kolektiviteti. Od Drugog svjetskog rata, Francuska je stalni član Vijeća sigurnosti Ujedinjenih nacija i NATO-a. Odigrala je centralnu ulogu u procesu evropskog ujedinjenja koji je doveo do Evropske unije. Uprkos sporom ekonomskom rastu posljednjih nekoliko godina i problema sa muslimanskom manjinom, ona je i dalje snažan ekonomski, kulturni, vojni i politički faktor u 21. stoljeću.

1. ^ Novine srbske, br. 4, subota 27.1.1834., strana 4.